Lieve Schrijft, Swinnen blijft
Blog
Featured

eens pelgrim, altijd pelgrim

Eens pelgrim, altijd pelgrim

‘El verdadero Camino comienza con la vuelta a casa.

De echte Camino begint pas als je weer naar huis gaat.

Zoals voor velen het leven zich opdeelt in ‘voor corona’ en ‘na corona’, heb ik een iets andere scheidingslijn. Mijn Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder avontuur zomer 2021 maakt van mij een pelgrim.. Hèt avontuur van mijn leven: alleen op pad van Vézelay naar Compostela. Het na zal nooit meer hetzelfde zijn als het voor.

Levenservaringen zijn er meer dan genoeg – trouwen, kinderen krijgen, een intensieve job als kinderpsychiater, tien jaar leven met kanker bij één van mijn zonen, bouwen/verbouwen, nog meer intensiteit qua job in mijn privépraktijk, vele vriendschappen, afscheid nemen, kids achterna reizen… – doch ècht uit mijn comfortzone treden deed ik pas na mijn zestigste verjaardag.

Het helpt om ADHD in je genen te hebben, vooral het TE is kenmerkend in mijn leven. Te actief, te onrustig en te impulsief, te veel hooi op de vork nemen is me niet vreemd. De pelgrimsroute opsplitsen in etappes van één à twee weken, zodat het een meerjarenplan wordt… het past niet bij mijn temperament. Alles of niets dus: 1600 km, 61 dagen stappen èn dit hoofdzakelijk alleen.

Soms moet je gewoon doen zonder teveel denken. Anders begin je er niet aan.

Maar aan wat ik begon? Een echte voorstelling had ik er niet van; boeken, films, verhalen (met aangekondigd risico hieraan verslaafd te geraken),… ze hielpen om me gerust te stellen, ik ben niet de eerste en zal niet de laatste zijn die dit onderneemt. Ik ga niet naar een gevaarlijk land. Of ik twee maanden van huis kan zijn (mijn heimwee is pas de laatste jaren verminderd), mijn lichaam de inspanningen aankan (een geslaagde dodentocht is nog geen garantie) en mijn geest de eenzaamheid de baas kan (deed ik al ooit iets alleen?)… voor mijn vertrek allemaal vraagtekens.

Maar misschien het allergrootste obstakel: alles ZELF doen. Waar ik in mijn job uiterst efficiënt ben, is dat in mijn dagelijkse leven quasi het tegenovergestelde. Het mag een wonder heten dat ik dit plan – kerstmis 2020 hakte ik de knoop definitief door – wèl zelf realiseerde. Niet zonder hulp, maar wel op mijn aangeven. De meeste tijd stak ik in het organiseren van mijn werk tijdens mijn afwezigheid en de wandelingen vooraf. Stilaan regelde ik ook de rest: route en pelgrimspas, materiaal (met een wereldreiziger onder de kids een fluitje van een cent).

De laatste maand voor mijn vertrek was het echt spannend. Een tweedaagse in de Ardennen met zoon Olivier (de wereldreiziger), gepakt en gezakt, 25 km per dag; deden twijfels wegsmelten.  ‘Mama is er klaar voor’, brieft hij zijn broers (en dat ik àlles snel doe: wandelen, eten, pauzeren). Een blessure – capsulitis van teentje vier – zorgde even voor paniek. De steeds weer terugkerende vraag: ga je alléén?, zorgde ook voor kriebels.

Op 6 juni 2021 – mijn zestigste verjaardag – was er een coronaproof afscheidsmoment op onze oprit. Mijn rugzak vormde het schitterende middelpunt: mooi gepakt, net geen 7 kg (zonder proviand en water), niets maakte concreter wat er ging gebeuren…  Zelf straalde ik natuurlijk ook.

Zingen, vechten, huilen, bidden, lachen, werken en bewonderen… ik deed het allemaal tijdens mijn tocht. Ik nam mezelf mee, en ik ontmoette de ander. Heel vaak vond ik parallellen met mijn werk. Ik realiseerde me dat mijn patiënten hun eigen ‘Camino’ afleggen: op een bepaald moment beslissen dat er iets moet gebeuren, op stap gaan, gedragen worden, het doel ergens ver weg. Ook voor hen is er veel onzekerheid bij aanvang, de tocht vaak belangrijker dan het einddoel, de ontmoetingen allesbepalend, de persoon na anders dan voor. En ook voor hen geldt: de echte Camino begint pas als je weer naar huis gaat…

Zo is dat, ook voor mij, mijn Camino duurt voor; daar wil ik jullie graag in meenemen.