Caminootje
Caminootje

Caminootje

Een klein jaar nà mijn Camino blik ik nog steeds zeer tevreden terug op dit mega-avontuur. Tegelijkertijd sluipt heimwee binnen: mocht ik maar terug! Het is de omgekeerde wereld, vroeger kon ik niet snel genoeg thuis geraken, nu verlang ik naar vertrekken en loslaten. De leeftijd zeker?Afbeelding

De contacten met mijn Caminovrienden zijn gelukkig gebleven. In de paasvakantie trokken we naar Nancy, we kwamen thuis in het heerlijke huis van Lola en Benoit. Het leek gisteren dat we stapten van SJPDP naar Roncevalles! We hebben twee dagen quasi onophoudelijk gepraat, gelachen, genoten. René is ook een vaste compagnon, wekelijks vertellen we elkaar over onze bezigheden, telkens een ode aan onze vriendschap en verbondenheid. Januari 2023 ontmoeten we elkaar in Parijs, René regelde plaatsen voor een concert van een vooraanstaand pianiste, een vriendin van hem. Het is nu al aftellen. Gelukkig zal de Vlaamse Kristine eveneens van de partij zijn.

En dan Chip… hij is de doener; al snel komt de vraag: wandelen we nog eens samen? Donderdag is het zover. Ik vergezel hem een week op zijn via de la Plata (tussen Sevilla en Compostela). Vanaf Salamanca kan ik een dikke 150 km meewandelen. Het wordt vast en zeker genieten, even weer pelgrim worden!

Het thuisfront fronst al lang de wenkbrauwen niet meer, ik heb me immers bewezen. Ik ben het zelf die momenteel twijfelt, mezelf spreekwoordelijk voor het hoofd kan slaan. Moet ik altijd zo impulsief zijn? Eerst emotie, dan de rede… het is immers altijd JA (en een enkele keer NEE als dat beter bij de emotie past); de ‘maar’ komt pas achteraf of niet…

Ik sus me met de gedachte dat het maar over één weekje gaat, zo spectaculair is dat ook weer niet… En toch voelt het momenteel als een groter avontuur dan een jaar geleden. Mijn twee maanden durende Camino lijkt nu een lachtertje, met alleen maar positieve ervaringen. Het Caminootje daarentegen… Ondanks een lichtgewicht rugzak van een kleine 6,5 kg, voel ik een enorm gewicht op mijn schouders. Ik weet nu al dat éénmaal de wandelschoenen aan, mijn zorgen verdwijnen als sneeuw voor de zon (en ja, het gààt warm worden). Maar dat is morgen pas, nu nog even tandenknarsen en nagelbijten.

De verlossing komt sneller dan verwacht. Mijn coachingskalender verrast me deze ochtend: ’Als je verantwoordelijkheid draagt voor anderen, kun je dat ook voor jezelf.’ Chip, here I come!

Een reactie achterlaten

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.