mildheid
mildheid

mildheid

Mildheid

Na mijn Camino vroeg ik mijn man wat hij vond dat er bij mij veranderde. ‘Je bent milder geworden’, was zijn antwoord.

Volgens het van Dale Junior woordenboek: iemand die mild is, is vriendelijk en niet gauw boos. Nu zie ik me niet als een onvriendelijk persoon, en ben ik best tolerant/genereus (vraag het maar aan     mijn buren!)… maar ik ben wel zeer temperamentvol, en daardoor heftig in mijn reacties. En ja, er zijn toch wel wat zaken ‘waar ik niet tegen kan’. Onrechtvaardigheid verdraag ik moeilijk, je beloftes niet waarmaken eveneens, en traagheid lokt gemakkelijk irritaties uit. Maar bovenaan het lijstje staat het gevoel ‘niet gezien worden’, zou mijn kleine gestalte me dan toch met een complex opgezadeld hebben?

Het quasi  continu overvraagd worden en de lange werkdagen zijn olie op het vuur. Want 99 van de telefoontjes verlopen prima, maar bij dat ene leidt mijn felheid tot frustratie aan de andere kant van de lijn. Men mag mij alles vragen, ik zeg zelden neen; maar ‘trop c’est trop’, en dan hoor je het ook.

Het is tijdens mijn Camino een verademing om twee maanden niets te moeten: geen telefoons beantwoorden, geen crisissen managen en geen stapels verslagen afwerken. Het patiëntencontact op zich mis ik wel, dat geeft immers energie; maar het is zalig even zorgeloos te zijn. Er is, zoals ik al eerder schreef, geen eenvoudiger leven dan wandelen, eten en slapen. Praktische probleempjes lossen zich vrij eenvoudig op, en ook dat geeft een boost (independiente!). Ik word de persoon die Benoit omschrijft als ‘Lieve avec la sourire et un rire qui illuminent même les journée ensoleillées’…

Inderdaad, er komt een zachtheid in me naar boven, die vergelijkbaar is met de gemoedsgesteldheid tijdens mijn zwangerschapsverloven. Mijn wereld is beperkt tot dat ene – toen de baby, nu de Camino – en de rest houd ik op afstand. Een voorval van jaren geleden illustreert dit; na de geboorte van onze middelste, hoor ik tijdens het voeden ’s nachts wel wat gestommel, maar ik let er niet echt op. Mijn man reageert op mijn verhaal en gaat kijken… er was ongewenst bezoek. Dat onze auto is gestolen zorgt bij hem voor paniek, voor mij tellen alleen onze kinderen, niets aan de hand toch?

Ook tijdens mijn tocht – na een aanpassingsperiode van enkele weken – laat ik los. De zachtheid groeit met elke kilometer: alles en iedereen is oké; waarom problemen zoeken die er niet hoeven te zijn? We zijn allemaal gelijk, allemaal pelgrim. Wanneer mijn man de laatste week aansluit, valt die mildheid hem enorm op.

Het zou zalig zijn als ik dit kan meenemen in mijn dagelijkse werk. Want hoogoplopende emoties en onnodige conflicten (soms is het wèl nodig met de spreekwoordelijke vuist op tafel te slaan) kosten alleen maar energie. Terwijl met zacht/mildheid je ook veel opgelost krijgt.  En een mild persoon wordt graag gezien, laat dat nu net één van mijn basisbehoeften zijn …

Benieuwd of ik dit in mijn post-camino-jaar waar kan maken!

Een reactie achterlaten

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.