In De Standaard Weekblad van 5 maart 2022 staat op blz 15 volgende quote: ‘Corona heeft de term huidhonger uit het verdomhoekje gehaald. Lichamelijk contact is niet iets wat boven op de was en de plas, de medische en andere zorg komt, het is een basisbehoefte’. Het sluit perfect aan bij het nieuwe boek van Chris De Stoop: Hemelrijk. Het verhaalt De coronacrisis in een zorgcentrum na het bezoek van de sint. Sterven in eenzaamheid, geen hand in de jouwe op het moeilijkste moment, het overtreft de strafste horrorfilm…
Het is niet dat ik verga van eenzaamheid, maar het mag wel stilaan veranderen. Op een zondag, in Castaignos-Sousiens, in de buurt van Saint Sever, breng ik de middag door in de tuin op mijn logeerplaats. Alleen, de eigenares is op familiebezoek, ik nestel me op de ligzetel; mijn boek en traveldiaries bij de hand. Even voel ik me verlaten, zo ver van huis… Gelukkig is er Maxima, de beer van een hond die zijn poot op mijn been legt, en smeekt om knuffels. Het zal geen zicht geweest zijn, op haar achterpoten is Maxima groter dan ik; maar het is wel zalig. Wanneer ik de volgende dag opnieuw in de tuin ontbijt, heb ik er een vriendin bij. Onderweg naar mijn volgende stopplaats blijf ik nagenieten van dit leuk intermezzo.
Dicht bij SJPdP ontmoet ik Lola en Benoit en daarmee krijgt mijn pelgrimstocht een ander karakter, het samen wordt de standaard (op die momenten na dat ik zelf kies om nog eens alleen op stap te gaan). Een buen camino is nooit ver weg, het pelgrimsgevoel wordt sterker en sterker. Alleen pelgrim zijn is toch niet hetzelfde… Niet dat er uitgebreid geknuffeld wordt, maar een arm om je heen, een troostende schouderklop of een gemeend ‘kom erbij, je bent nu familie’; is welgekomen. En vooral de blik van de vriendschap en de hartelijke lach (zonder mondmasker), het opgetild worden door Chip, we zijn zooo blij als we elkaar terugzien,… nooit meer vergeet ik het samenhorigheidsgevoel, het echte contact. Intimiteit – een ervaring van verbondenheid tussen mensen – is het cadeau van mijn camino!