Kinderen en sokken
Dinsdagavond 18u aankomst in Oslo, zondagmiddag 16u vertrek aldaar. De tijd daartussen: een heerlijk avontuur met in de hoofdrol kinderen en sokken. En het wondermooie Lillehammer natuurlijk…
Ik ben het inmiddels wel gewoon, zonen&co in het buitenland. De wereldreis van WeLeaf die uitmondt in een avontuurlijk werk/leven in Noorwegen; de carrière als wetenschapper van nummer twee, momenteel in Ithaca/USA en de jongste zoon die ook regelmatig reist. Ma en pa kijken goedkeurend toe. Maar af en toe is er de kriebel: ik wil ze NU zien en vastpakken. Je kan maar op één plaats tegelijkertijd gaan kijken, het wordt Lillehammer (Ithaca volgt zeker!). Mijn man stelt bewonderend: jij doet dat gewoon, beslissen en vertrekken. Inderdaad!
Ik ontsnap aan de grootste kou (-20° is het de week voor vertrek nog), de rest is op te vangen met de juiste kleding. Olivier stuurt me een paklijst – mijn tien jaar oude snowboats gaan eindelijk van nut zijn – èn allerlei voorstellen tot activiteiten, ik mag beslissen. Ook als we een week binnen blijven, aan de kachel gekluisterd, is het mij goed, zolang ik maar bij Olivier en Zoë in de buurt ben. Het wordt wèl intensiever, overdag buiten, ‘s avonds het idyllische plaatje rond het vuur.
Bij aankomst is het avond, de maan verlicht genoeg om een beeld te vormen van het sneeuwlandschap. Olivier parkeert de auto aan de boerderij, vandaar is het een kwartier stappen naar hun (tijdelijke) huis. Ik mag de slee met bagage ook even trekken, kou lijden hier in Noorwegen… ik krijg duidelijk de kans niet. Een verlicht huis, een warm welkom van Zoë; we zijn vertrokken!
Het mooiste van de tijd hier: een goed beeld krijgen van leven/werk van Olivier&Zoë. Fjellshop, de outdoorwinkel waar Zoë werkt, en BUA de uitleendienst voor outdoormateriaal, Olivier’s werk. Mijn skibroek en langlaufmateriaal zijn meteen geregeld. Ik zie hen ‘s ochtends en ‘’s avonds bezig: hun boek ‘Op eigen kracht’ komt in april in het Engels uit, met boektour; de geplande avonturentochten moeten voorbereid, en er zijn nog verrassingen op til.
Ik maak kennis met hun vrienden – Trini, Piet en Sharon – thee drinken bij de een, een etentje samen met de ander. Olivier en Zoë spreken vloeiend Noors, daar vrienden half Nederlands zijn, is de conversatie ook voor mij geen probleem. Trouwens: Engels is hier bijna even gewoon als Noors.
Zeer waardevol zijn de vele gesprekken onder ons, ik heb zoveel vragen, krijg nog veel meer antwoorden.
Daarnaast is het buitenleven voor Olivier en Zoë vanzelfsprekend; het is (nog maar eens) lievekesweer, met als surplus een dag sneeuw zodat het landschap opnieuw maagdelijk oogt. Dus genieten we volop van tochten door het sneeuwlandschap en werken rond het huis (paden begaanbaar houden). Dat klinkt gewoon, maar is voor een niet-wintersporter intens! Een langlauftocht van meer dan 5u – met een break om worstjes te grillen – is ècht een uitdaging; ik ben compleet uitgeput. De valpartijen heb ik niet geteld, het plezier bewaar ik wel!
Waar blijven de sokken? Ik leer Zoë breien, en – het zal hen die WeLeaf kennen niet verwonderen – een sjaal is wat te simpel; kousen dus! En dit op zijn Noors, met rondbreinaalden. Het zorgt voor hilariteit èn intimiteit; samen rond de stoof, waar doet me dat aan denken…
Kortom, ik vertrek naar huis met een hart voor dankbaarheid en liefde. En ik ben gerustgesteld, WeLeaf is goed bezig!
Lieve