Het is een open deur intrappen te stellen dat we meer dan ooit nood hebben aan verbinding. Corona heeft op dat vlak ons de ogen geopend. We blijven sociale wezens met een enorme behoefte aan fysiek contact: elkaar in de ogen kijken, de lichaamstaal opnemen, knuffelen. Online is mooi/interessant/grensoverschrijdend (letterlijk en figuurlijk!)… maar niet voldoende voor èchte connectie met anderen. En dat geldt voor groot en klein. Onderwijs heeft dat nu goed begrepen. ‘De kracht van verbinden’ is het jaarthema voor dit schooljaar. Een logische, maar ook noodzakelijke keuze. Want het is de drijfveer van ons allemaal: ergens bij horen.
De Camino stappen zorgt van bij de start voor verbinding. Iedereen volgt de gele pijl, de schelp is je uithangbord, je credential de toegangspoort tot réfuges en albergues. Hetzelfde pelgrimsmenu wordt door tientallen genuttigd… Het ‘bonne route’ of ‘bueno Camino’ hoor je talloze keren, het bevestigt je status van Compostelaganger. Je bent één van allen; ook al wandel je alleen. Het maakt niet uit waar je vertrekt, hoe snel je stapt, of je de rugzak zelf draagt of niet,… De Camino is géén wedstrijd, niet het doel is het belangrijkste, wel de weg er naar toe; en dat voor iedereen op zijn/haar manier.
Ook al zoek je het niet, het gebeurt: je ontmoet telkens weer. Vanzelfsprekend is het om van ieder contact een echte ontmoeting te maken, blijvend nieuwsgierig te zijn, steeds in ver/bewondering te staan, nooit te (moeten) denken: ik heb geen tijd. De eerste keer dat Vivi en ik in de réfuge bij het avondmaal onder een zalige avondzon alles – eten en levens! – delen, is magisch! Mijn eerste avond alleen bij Martine is er een om nooit te vergeten. Verbinding voelen met iemand die je op het station van Limoges belt, om er ‘s avonds te mogen blijven. Een open deur die heel snel tot contact, gesprek en connectie leidt.
Gaandeweg verdiepen ontmoetingen zich, ik word meer en meer pelgrim, ik stel me open, ik straal iets uit. En dat gebeurt zeker niet alleen bij mij! Het brengt me in contact met de minister van communicatie, van financiën en de minister op rust; ze fleuren het rustige Frankrijk op. Dicht bij de grens met Spanje nemen de pelgrims toe; en dan ontstaan de èchte vriendschappen. Benoit en Lola, Chip, Kristine, Delphine en René… Daarnaast zijn er talloze korte maar daarom niet minder intense ontmoetingen… Dario verdwijnt nooit meer uit mijn hart! Verbinding ontstaat als je voelt dat je er écht mag zijn. Als je gezien wordt als mens, en niet als functie, of als hulpmiddel, of als weerstand.
En ook al heb ik thuis genoeg mensen om me heen, onderweg ben ik géén dokter, géén collega,… Het gaat niet om wat/hoeveel ik doe, maar om wie ik ben. De persoon waarvan Benoit zegt: Tu es un peu notre miracle du chemin…