Al dertig jaar werk ik als zelfstandige. Ik run samen met mijn collega onze praktijk, doe mijn job met passie. Ik handel daarbij door te horen, te zien, te voelen, te denken en te doen. Ik doe dat allemaal zorgvuldig, veel en enthousiast. En ik schrijf erover.
Het zal menigeen wellicht verbazen dat ik in mijn privéleven helemaal niet zelfstandig was. Een restaurant/vliegtuig/hotel boeken… nooit gebeurd; een elektricien/tuinman/schilder plannen… ondenkbaar. In de supermarkt kent men mij amper, thuis leeft er een keukenprins. YouTube filmpjes gebruik ik niet, online bestellingen laat ik aan manlief over. Niet dat ik geen interesses heb, in mijn hoofd gebeurt zowat àlles, ik heb altijd goede ideeen voor familiebijeenkomsen, feestjes, uitstappen, renovaties,… maar de uitvoering laat ik graag aan anderen over.
Mijn eerste èchte wapenfeit nu is me lid maken van het Vlaamse Compostellagemeenschap; inderdaad online! Wanneer mijn credencial thuis afgeleverd wordt, ben ik zo fier als een pauw. Dan volgen andere stappen: ik volg webinars overleg met Nico van het genootschap, bezoek Compostella-adepten. Ik stel een wandelplanning op, zoek materiaal bij elkaar, bedenk een naam voor mijn tocht en start mijn traveldiaries. Er loopt heel wat mis, maar hulp vragen vind ik nooit een probleem. Onderweg word ik pas ècht zelfstandig. Slaapplaatsen zoeken, voor eten zorgen, was en plas doen… En vooral: dagelijkse probleempjes oplossen. Op een weg vol netels belanden (corona zorgt voor overwoekering van wandelpaden), in een réfuge de vijfde pelgrim zijn terwijl corona de norm op vier legt, een slaapplek waar géén eten voorzien is en dit op zondag, bovenop mijn zonnebril gaan zitten, een serieuze val waar ik gelukkig met de schrik van af kom… Het online gebeuren blijft wat een heikel punt (de pijltjes van maps.me doen nog steeds hun ding ipv het mijne), maar ook daarin leer ik. Hoewel het reserveren van een albergue ik toch het liefst telefonisch afhandel.
Terug thuis wil ik niet hervallen in mijn oude patroon. Uiteraard speelt tijd mee – terug de drukte van de praktijk – maar daar waar ik kan, schiet ik in actie. Ik ga niet alleen denken maar ook doen. Ik neem voor het eerst een boor vast, zoek en reserveer de brasserie om de verhuisdag gezellig af te sluiten, schrijf me in voor een onlinecursus, en ja voor het eerst in mijn leven laat ik gelnagels plaatsen… Het klinkt allemaal niet zo spectaculair, maar geloof me, het is behoorlijk nieuw voor me! Een heel mooie bevestiging kreeg ik van mijn broer Ludwig: velen zeggen dat ze de Camino willen doen, jij deed het echt! Ja, en dat helemaal ZELF!
