Een van de krachtigste ervaringen van mijn camino is het mindful bezig zijn. De definitie van mindful zijn is: bewust en gericht bezig zijn; stilstaan bij de dingen die je doet, de omstandigheden van dat moment en de mensen om je heen; zonder dat gedachten of gevoelens je te veel in beslag nemen. Met volle aandacht hier en nu zijn, niet gestoord door telefoons, tientallen vragen en verantwoordelijkheden. Stappen is nooit moeten voor me, integendeel, ik geniet van elk moment. Door te schrijven beklijven alle indrukken des te meer. De enige deadline is ver weg: voor 15/8 in Compostela geraken.
Ik observeer, beleef en onderga de rust. Ik zie details, hoor de stilte, ruik de natuur, ben me bewust van alles rondom mij. Het eenvoudige leven doet deugd, ik ga het trage waarderen (dit beschreef ik reeds in Langzaam Lieve). Het heeft niet alleen met tempo te maken, noch met alleen zijn. Het is vooral niet én-én-én denken en doen. Mijn wandelcompagnon Chip en ik stappen best goed door, we spreken veel en lachen nog meer. Maar we blijven in het hier en nu, met heel veel oog voor de beleving. De meseta maakt een onuitwisbare indruk op ons, het oproepen van die vertes zorgt voor een instant gevoel van ontspanning.
Dat mindful bezig zijn zet zich (voorlopig) door in mijn dagelijkse leven. Terwijl ik mijn baantjes zwem in de ochtend, geniet ik daar ten volle van; zelfs het haren föhnen gebeurt met meer aandacht. Ik kom als het ware ‘zen’ op mijn praktijk aan. Issues zijn er om op te lossen of net los te laten…
Ook probeer ik naar mijn cliënten toe nog meer aanwezig te zijn, niet vooruit te lopen op wat straks komen gaat, de to-do-lijst even te bannen. De sterkste mindful ervaring ontstaat er op het moment dat Kobe, 10 jaar, mij knuffeltherapie geeft. Niet knuffelen, maar de therapie die hij zijn knuffels geeft, past hij bij me toe. Ik sluit mijn ogen, luister naar zijn wijze woorden en goede raad (ijs eten!), voel me omarmd.
Mindful – met volle aandacht – aanwezig zijn, het houdt mijn camino dichtbij.
