Het ABC van motivatie
Het ABC van motivatie

Het ABC van motivatie

Eén van mijn patiënten vraagt hoe hij z’n lief kan motiveren om zelf ook hulp te zoeken. Ik spreek over autonomie, verbinding en competentie; teruggrijpend naar mijn boek (geen) goesting, over motivatie. Het gevoel zèlf te beslissen, dus niet moeten maar mogen, is een goed vertrekpunt. De (ook hier weer) verbinding voelen, gedragen worden, er niet alleen voor staan. En tenslotte het geloof in je krachten, dat therapie deze naar boven kan halen. Een eerste gesprek is wellicht nodig om daar meer zicht op te krijgen, dus kan zijn lief misschien verwachtingen op papier zetten en daarrond in gesprek gaan.

Ik blik terug… Het zijn niet alleen rust, vrijheid en ontmoetingen die mijn Camino bijzonder maken. Het is ook een innerlijke drive die steeds weer aanwakkert. Geen enkele dag komt in me op: weer wandelen. Integendeel, de goesting blijft, dag na dag. De Camino is mijn beslissing, ik moet niet slagen, ik mag! Verbinding is er sowieso (zie vorige blog). Competentie ervaar ik ten volle: stappen gaat vanzelf (en is het minst lastige van de Camino), de dagroutine wordt een tweede natuur en zelf problemen oplossen lukt me steeds beter. Mijn motivatie houdt aan door een voortdurend gevoel van autonomie, verbinding en competentie, sterker nog, ze groeit en groeit.

En opeens weet en voel ik het: dat wat ik nodig heb om na mijn Camino even gedreven te blijven in mijn handelen, werken en schrijven, is het ABC van motivatie nastreven, dag na dag. Autonomie is er lang niet altijd. Een schoolteam dat stelt dat een kind alleen kan blijven wanneer ik medicatie opstart, een medisch attest dat een ‘schorsing’ moet verbloemen, en ouders die via een advocaat aparte gesprekken afdwingen… het draagt niet bij tot het nodige gevoel van autonomie. Ik wil me daarom focussen op de momenten dat ik wel baas ben over mijn beleid en agenda. De momenten aan het werk met kinderen, jongeren en (de meeste) ouders; samenwerken binnen mijn team, schrijven over dat wat mij begeestert.

Verbinding verlies je als communicatie mank loopt, je elkaar niet meer raakt en teleurstellingen de overhand nemen. Soms is een praktisch feit genoeg om de connectie te verliezen. Een zoekende ouder melden dat zijn/haar kind op een wachtlijst komt, maakt verbinding moeilijk. Blijven investeren in positieve communicatie, samen zoeken – overleggen over disciplines heen kunnen zo’n deugd doen! – en gevoelens delen en accepteren, geven zuurstof binnen relaties. Competentie sneeuwt onder als de aandacht vooral gaat naar wat niet lukt/kan/mag. Ik lijk nooit genoeg te kunnen doen, en hoe vaak de mensen rondom mij zeggen dat ik in mijn eentje de tekorten qua hulpverlening niet kan wegwerken, het wringt. Het is alsof ik iedere dag 50 km moet wandelen om te slagen… Dan is focussen op succeservaringen belangrijk. Want er gebeurt natuurlijk wel heel veel, met en voor heel veel kinderen, jongeren, ouders en leerkrachten. Yassim die op mijn schoot kruipt en met wie ik samen het prachtige boek ‘een zee van liefde’ lees; hij vertrouwt me toe dat hij een meisje uit zijn klas een prinses vindt; een grote stap daar hij zelden iets van emoties uit. Heleen maakte een traumatische gebeurtenis mee, ze durft haar schuldgevoelens los te laten en grenzen stellen. En Thomas met ASS start in het hoger onderwijs, met heel veel bagage, gedurende jaren samen gesprokkeld. Ouders die zich gedragen voelen, leerkrachten die aan de slag gaan met wat je aanreikt en collega’s met wie je een plan tot uitvoering brengt. Met veel goesting terug op stap!

Een reactie achterlaten

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.