Pelt, 22-05-2021
Voor mijn Camino mag ik op heel wat supporters rekenen. Ik word verwend met geluksbrengertjes, lieve kaartjes en aanmoedigende woorden. De teneur is: Jij kan dat! Is dat zo? Ik wandel veel, maar hoogtemeters kon ik nog niet afvinken. En de wandelrugzak voor één dag is natuurlijk niet te vergelijken met de èchte last die ik moet meedragen. Mijn oudste zoon Olivier is een probleemoplosser pur sang (een burgie hé), hij maakte het ultieme plan: twee dagen stappen in de Ardennen, mèt de rugzak, 20km per dag. Als surplus: overnachten in de tent, ons eigen potje koken… Slaag ik daarin, dan kan ik vertrekken.
Daar gingen we dan, door de bossen rond Spa, riviertjes volgend, door het Veen van Malchamps, richting Coo. De volgende dag terug langs Stavelot, door weilanden, opnieuw door de prachtige bossen… Uiteindelijk stapten we 2×25 km, met heel veel hoogtemeters (meer dan straks op weg naar Compostela), kwam na iedere bocht een nieuw panorama èn een nieuwe uitdaging. Meestal kon ik blijven lachen, af en toe werd het echt zwoegen!
Deze tweedaagse werd zoveel meer dan gepakt en gezakt kilometers maken, zoveel meer dan een oefening in klimmen en dalen, zoveel meer dan me bewijzen. Het was een ultiem moeder-zoon-treffen, met intense gesprekken – tijdens de afdalingen wel te verstaan, bergop kreeg ik er geen woord uit – verrassende ontboezemingen, grappige confrontaties tussen verschillende temperamenten en zalige stille momenten zij aan zij… mijn Camino is nu al geslaagd! En ja, Olivier briefte zijn broers achteraf: Mama doet alles snel, wandelen, eten èn pauzeren… Maar ze is er klaar voor!