Pelt, 13-05-2021
Nog nooit ben ik vooraf zo intens bezig geweest met een reis als nu. Meestal beperkte mijn voorbereiding zich tot het lezen van de reisbrochures onderweg in auto/vliegtuig. Het boeken van tickets, hotel, B&B, huurauto; het opstellen van een programma met de niet te missen hoogtepunten en zelfs het pakken van de koffers… manlief is daar zoveel beter in. Mijn missie nu: ik doe het zelf wel. Straks, onderweg, sta ik er ook alleen voor, toch?
Ik pas toe wat ik ouders vaak leer: in het woord zelfvertrouwen, is dat ZELF onmisbaar. Laat je kind zelf proberen, daar haalt je kind vertrouwen uit. En corrigeer vooral niet, je kind zal het wellicht nog niet perfect doen, maar ga je ‘verbeteren’, dan demotiveer je. Mijn klassieke voorbeeld komt uit ervaringen in ons gezin. De drie zonen en ikzelf zullen nooit de afwasmachine inladen. Dat probeerden we wel, maar manlief begon altijd opnieuw, hij kreeg er veel meer vaat in. Resultaat: wij plaatsten voortaan alles òp de vaatwasser.
En ja, ik heb inmiddels al veel geleerd en mijn lijstje van ‘eerste keren’, groeit gestaag:
- Me online registreren èn lidmaatschap betalen, ik behoor nu tot het Vlaams Compostellagenootschap.
- Mensen bellen die de pelgrimstocht reeds uitstapten.
- 20 km alleen gaan wandelen, zelfs doorheen natuurgebieden.
- Wandelstokken gebruiken.
- Wandelroutes bestuderen: via Lemovicensis, via Frances,…
- Mijn travel diary maken.
- Rugzak kiezen èn omruilen omdat hij toch te groot bleek. En die daarna talloze keren in- en uitladen om de perfecte stapeling te bekomen.
Is dat feilloos verlopen? Natuurlijk niet. Eén feit is wel een bijzondere vermelding waard. Mijn overtuiging: Vézelay-Compostela is 1200 km in totaal. Dat had ik ergens gelezen… Vorig weekend kwam ik erachter dat dit een grove onderschatting is… het blijkt immers 1686 km. Hoe zo’n kapitale vergissing kon gebeuren? Het zegt veel over waar de focus niet lag, details missen (in een mail van zoonlief op 3/1/21 stond de juiste afstand al) èn impulsiviteit. Wellicht klonk 1200 aantrekkelijker en heeft zich dat in mijn hoofd genesteld.
Ik weet dat manlief de laatste maanden al heel vaak woorden heeft ingeslikt, kriebelende vingers achter de rug in bedwang hield en rollende ogen verborg. Wellicht is zijn mantra inmiddels vaatwasser, vaatwasser, vaatwasser…