Pelt, 06-06-2021
Het is zover, vandaag word ik zestig. Dat lokt heel wat reacties uit; situerend tussen ‘vind je het erg?’, ‘ga je al met pensioen?’, ‘je bent maar zo oud als je je voelt’ en ‘hoera!’ Ik sluit me aan bij de laatste twee. Ik voel me immers nog heel jong (en gedraag me vaak ook zo, de kids in mijn praktijk wijzen me erop dat ik niet ‘netjes’ op een stoel zit, vinden het geweldig dat ik met hen op de mat kruip om te spelen). En hoera: ik màg dit vieren. Wat had ik dit het gouden blaadje van ons geliefde klavertje vier gegund. Katelijne, deze dag ben je héééél dicht bij me.
Uiteraard is deze verjaardag ook het startschot van mijn ‘Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder’-avontuur. Vanaf vandaag staat echt àlles in het teken van mijn vertrek. Onze oprit doet straks dienst als coronaproof uitzwaaiplekje, de rugzak krijgt z’n definitieve inhoud, de laatste inkopen staan gepland (zonnecrème!), op de praktijk werk ik verder af. Het afscheid nemen begint morgen met Olivier&Zoë. Zij zijn mijn grote voorbeelden, mijn inspirators, mijn coaches; morgen trekken zij naar Breda, ik mis ze nu al.
Het werk loslaten zal het moeilijkste worden. Wie een beetje de media volgt, weet dat er een grote schoen knelt in de hulpverlening voor kinderen en jongeren. We zijn met te weinig, we hebben niet de middelen, we moeten al te vaak nee zeggen, we maken keuzes en voelen ons rot. Want we doen nooit genoeg… Collega’s worden ziek, jonge mensen in opleiding stoppen er mee, … en dat voor het – in mijn ogen – mooiste beroep ter wereld.
Vertrekken is dan ook dubbel, want ik laat gedurende 2 maanden alles achter. Maar het heeft een doel: straks driedubbel gemotiveerd er terug invliegen, er in geloven, niet àlles maar wel veel kunnen doen. ‘Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder’ zal ook na mijn Camino mijn leidraad blijven!