Pelt, 05-04-2021
Dromen, denken, doen Vaak beginnen plannen met een droom, een verlangen. Toch zie ik me niet als dromer, te nuchter vrees ik… Denken en doen, dat past wel ten volle bij mij. Er zijn weinig momenten op een dag dat ik nièt denk, gelukkig is dat niet altijd piekeren, eerder me bedenken. In de zin van ‘tot het inzicht komen dat’… daar ben ik dagelijks intensief mee bezig. Buiten speelgoed, kleurpotloden, tekenpapier en oefeningen/vragenlijsten speelt het diagnostische proces van de kinderpsychiater zich vooral in hoofden – dan van mij en van mijn medewerkers – af.
Ook Compostela heb ik eerder bedacht dan gedroomd. Wandelen is al jarenlang een passie van me; het is dè manier om orde in mijn hoofd te scheppen, los te laten. Lopen lukt owv een lopersknie niet meer, zwemmen doe ik tussen april en oktober iedere ochtend, maar dat houd je geen uren vol. Wandelen wèl! Ik stapte in 2012 de dodentocht uit, deed twee keer de boslandtrail. De lockdown zorgde voor regelmaat in het wandelen, er gaat geen week meer voorbij zonder langere tocht, mijn stappenteller is heel tevreden.
Ik liet voorzichtig ballonnetjes op bij mijn man, de kinderen en vriendinnen. Hun reacties schommelden tussen afwachtend, enthousiast en bewonderend. Mijn man heeft lang de houding gehad: we zien wel… Ik begrijp dat: nog nooit plande ik een vliegreis, legde ik een hotelkamer vast of stippelde ik een route uit. Deze keer wel? De uiteindelijke beslissing is gevallen in de week voor kerstmis 2020, op het moment dat we een ja kregen van de provincie, de bouwvergunning komt er. Dus opnieuw investeren, nog géén afbouw van mijn praktijk, beschikbaar blijven. Dat samen met de nieuwe voordeur die er aankomt, deed me de knoop doorhakken: ik ga naar Compostela. Alleen. Dat wordt wellicht de grootste uitdaging.
Met mijn collega’s dokterde ik een plan uit om de afwezigheden zomer 2021 van drie zwangere collega’s èn mezelf te overbruggen. Het is weldoordacht, duidelijk en haalbaar. De details moeten nog uitgetekend, maar we zijn vertrokken, met als doel blijvende, goede zorg voor onze patiënten. Het zal voor de collega’s die voortdoen best pittig worden; maar we verzekeren ondersteuning, een welverdiend verlof en – niet onbelangrijk – blije supporters voor al die mooie plannen.
Ik zette al heel wat stappen
- Lid van het Vlaams Compostelagenootschap, mijn stempelboekje is in huis, ik volgde inspiratieavonden, kreeg al heel wat tips van Nico Bringmans (afdeling Limburg).
- Vertrek ligt vast: ik start in Vézelay, neem de Via Lemovicensis.
- 60 wandeldagen ter beschikking.
- Aankomst in Compostela – hopelijk samen met mijn man Ignace – voorzien op donderdag 12 augustus.
- Mijn traveldiary Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder is opgestart.
- De globaltimekeeper zegt nu: 68 d, 18u en 10 min tot vertrek… alleen Corona kan nog stokken in de wielen steken…
Van Koen Lemmens, beeldend kunstenaar, kreeg ik een prachtige pentekening cadeau. Het geeft een plek met een ijzeren kruis weer, het Cruz de Ferro, waar pelgrims traditiegetrouw een steen die ze van thuis meenemen, neerleggen. Men legt symbolisch de zonden af en vervolgt verlicht de weg. Mijn traveldiary kreeg als omslag deze tekening.
Wat ga ik neerleggen? Sowieso een klavertje vier – ons verbond tussen vier collega’s/hartvriendinnen – een schelp met duimafdrukken van een dierbaar koppel, een hartvormige steen gekregen van mijn compagnon de route en iets van mezelf/thuis.
Er valt nog veel te doen en te denken. En ik betrap me meer en meer op dromen…