Pelt, 15-04-2021
Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.
Nog 60 dagen tot vertrek geeft mijn globaltimekeeper aan… de kriebels beginnen te komen.
Wie me vijf jaar geleden had voorspeld deze tocht te ondernemen, kon rekenen op gelach. Wandelen, ja dat wel, de dodentocht stapte ik uit in 2012. Maar àlleen op pad gaan, door onbekend gebied, wellicht door bos en heide… no way! Ik reisde vooral in mijn hoofd, lezen is mijn passie, je kan in boeken veel leren over onze wereld! Ik meed onverharde wegen, mij zag je nooit op verlaten plaatsen en ik was kampioen in het ontwijken van alles wat spannend was. Ik had dan al wel mijn fobie grotendeels overwonnen, maar geenszins mijn heimwee…
Dat veranderde allemaal toen Olivier en Zoë september 2016 met de fiets op wereldreis vertrokken. Via Frankrijk, Portugal trokken zij naar de Canarische eilanden – dit werd onze eerste trip – met de zeilboot naar Kaap Verdië en dan de plas over, daar fietsten zij naar Ushuaia, het einde van de wereld. Zo belandden ook wij december 2017 via Brazilië in Patagonië. Nooit verwacht, zelfs nooit gedroomd. Het is het moment dat mijn mindset veranderde: de mooiste dag van een vakantie was nièt meer de dag van de terugreis… Nadien volgde nog Vancouver en Zweden. Inmiddels woont onze middelste zoon in Lausanne, dus ook dat werd een vakantiebestemming.
Lange wandeltochten, gletsjers bekijken, guanaco’s en pinguins bijna aanraken , een tweedaagse sneeuwtocht in Vancouver, dineren op het meer van Genève, de Zwitsere feestdag vieren met de nieuwe familie aldaar en elanden spotten in Zweden, … ik ga geen avontuur meer uit de weg. Vandaar dus.
Maar toch, alléén deed ik tot heden bitter weinig; gaan schrijven aan de kust niet meegerekend. Nu zoek ik wandelroutes uit, overleg met kenners over de pelgrimstocht, verzamel ik do’s and dont’s. Ik bestel wandelgidsen, bekijk slaapgelegenheden en pluis het Franse openbaar vervoer uit (mijn vriendin wandelt drie dagen met me mee en moet terug thuis geraken). Afgelopen zondag wandelde ik in de vroege ochtend in mijn eentje 20 km hier in de Achelse bossen.
Dus ook die mindset is gewijzigd. Het motto van mijn laatste boek – Op eigen kracht – breng ik nu zelf in de praktijk: Ik heb het nog nooit gedaan… dus ik denk dat ik het wel kan.