Plantrekker
Plantrekker

Plantrekker

Er gebeurt ook in mijn dagelijkse leven regelmatig iets wat om plantrekken vraagt. Kerstdag ‘s morgens, er staan twee familiefeesten gepland, vandaag met de kinderen – tenminste zij die in het land zijn – morgen met de Van Herck clan. Opstaan is nooit een probleem voor mij, ook deze ochtend ben ik er vroeg bij. Na heel drukke werkweken mag de focus verlegd naar FEEST! Tafelkleed, de mooiste borden, het ‘goede’ bestek, glazen, kerstlichtjes over de tafel gedrapeerd, massa’s kaarsjes. Meestal bedenk ik vooraf een hoofdkleur/thema, maar het is zo druk geweest dat ik daar geenszins mee bezig was. Gelukkig is er genoeg materiaal voorhanden om de tafel telkens weer een aparte touch te geven. Zo gezegd, zo gedaan.

Lap, ik ben servieten vergeten… ik inspecteer mijn ‘voorraad’, maar geraak niet verder dan een schamele vijf stuks van elk, een groot pak dunne, witte exemplaren (totaal ongeschikt voor welk feest dan ook) niet meegerekend. Winkels zijn niet open vandaag, toveren kan ik niet, wat gedaan? Er valt me binnen dat bij de tafellakens ook stoffen servieten horen, ik gebruikte ze nooit, maar ergens liggen deze nog wel… Uit een kast, ergens boven op een kamer, diep ik een stapel kraaknette exemplaren op, strijken is een koud kunstje. Servieten plooien zoek ik op internet, de mogelijkheden zijn legio, mijn capaciteiten echter niet. Ik kies voor een eenvoudig enveloppemodel, De geprinte menu met kerstwens kan hierin geschoven. Klaar is kees… (euh … het moge duidelijk zijn dat ik niet de kok van dienst was, dat had ik nièt zomaar even kunnen fixen).

Het brengt me nog maar eens bij mijn Camino. Ik leerde er echt mijn plan trekken, bij soms neteliger problemen dan ontbrekende servieten… Maps me wat Chinees bleek voor mij, maar waarbij ik mijn hulplijn – Olivier – niet meer wou inroepen, dus stapje voor stapje me het gebruik ervan toch toe eigende. Een kapotte gsm-oplader, op een moment dat ik wel in een hotelletje logeerde, maar op een godvergeten plek (de eerste keer zelf een hotel vastleggen was niet direct een groot succes!). De receptioniste ‘leende’ me gelukkig een exemplaar (opgevist uit een doos met tientallen opladers), het zal me wel vergeven zijn dat ik deze ‘vergat’ terug te geven. En logeren op de zolder in een albergue, waar ‘s nachts de eigenares mijn slaapplek binnen stapte… ik ken geen Spaans, maar heb wel héél duidelijk gemaakt dat ik mijn plek wou. Mijn stapmaatje – met wel een fatsoenlijke kamer – trok ‘s morgens grote ogen… hoe heb je dit klaar gekregen?

Plantrekken – je uit de slag weten te trekken – ligt in het verlengde van zèlf dingen doen. Maar dan met een hier-en-nu-probleem. Niet opgeven maar je eigen kracht inzetten en doorgaan. Het geeft een enorme voldoening als dat lukt. Tijdens een zeer vermoeiende tocht (op misschien wel de warmste dag van mijn Camino) geraak ik onderweg zonder water, ik ga een wat obscuur barretje binnen en krijg de waterflessen gevuld mèt ijsblokjes erbij. De dag eindigt in triomf: aankomen in een klein plaatsje, waar opeens het pelgrim zijn ècht gevierd wordt. Ik mag aanschuiven, het gezelschap is internationaal, de paella is hemels. Hierbij mogen horen… en dat na een dag waarop ik dacht er noooooit te geraken… De beloning volgt altijd leerden mijn kinderen me, weeral bewezen!

Een reactie achterlaten

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.