11-08-2021
Het laatste deel van de Camino zorgt voor mooie verrassingen.
We starten met ontbijt in een barretje, ik wil Ignace laten kennismaken met de Camino-gewoontes. En snel wordt het landschap gedomineerd door vergezichten, wandelpaden en pelgrims. Dat is ook voor mij verrassend, in Frankrijk zag ik er de eerste weken amper tien, nu loop je regelmatig in de rij. ‘De Camino-highway’ noemt men dit wel eens. Heel veel Spaanse jongeren stappen immers het laatste stuk van de Camino, het wordt druk. We komen ook duidelijk dichterbij Compostela. Je kan overal eten en drinken, souvenierwinkeltjes zijn er in overvloed, zelfs stempels worden verkocht!
En dan passeren we de 100-km mijlpaal. Het eindpunt komt ècht dichterbij. Niet te geloven!
Wat ook klopt: de laatste loodjes… ik voel mijn lichaam overal, na meer dan 55 dagen wandelen is dat normaal denk ik. Wat een geluk dat ik mijn coach naast me heb!
Pontomarin is onze eerste stopplaats, een mooie plaats met een wat triest verhaal. De oorspronkelijke gemeente Portomarin werd onder water gezet door het indammen van de Miño. Waardevolle historische gebouwen werden zorgvuldig afgebroken en werden in het naburige Monte do Cristo steen voor steen weer opgetrokken. Het bekendste voorbeeld is de romaanse kerk San Nicolás waarvan elke steen genummerd werd. Het dorp is aangelegd als watersportcentrum… de klimaatswijziging doet het stuwmeer echter droogstaan, alleen de pelgrims zorgen nu nog voor activiteit.
De volgende dag is er mist! Ook dit blijkt typisch voor Galicië. De unieke sfeer is prachtig, weeral een geschenk. En het blijft een verdere ontdekking van deze prachtige streek. Nog meer horreo’s, holle wegen, oude kerkjes en stemmige plaatsen. De huizen hebben typische ‘erkers’, deze bieden een goede lichtinval in de huizen in combinatie met beschutting tegen de wind.
We genieten van Palas de Rei en van Melide. Mooie tochten, heel veel babbelen en leuke slaapplaatsen. En dit alles tussen de vele pelgrims.
En dan belanden we – op dag 4 samen – opnieuw in een ander Caminogebeuren. Waar alle jongeren gebleven zijn? Geen idee. We veronderstellen dat ze snel in Compostela willen zijn. Voor ons is dit een cadeau: rust, stilte en de unieke ervaring quasi alleen op pad te zijn.
We wandelen door eucalyptusbossen, leren dat deze hier eigenlijk niet thuis horen, en een gevaar zijn voor milieu owv het zeer brandbaar zijn en hun korte levensduur. De holle wegen blijven prominent, schaduw is er voldoende. De dorpen liggen uitgestrooid over de heuvels, waar je ook kijkt, het is geweldig. Kortom: beautiful Galicië!
En dat samen beleven is een hoogtepunt van mijn Camino. Nu ben ik klaar voor het summum van mijn tocht: aankomen in Compostela… want dan kan ik zeggen: yes, I did it!